Pepiño emigra de Galiza, de cativo, e deixa tras de si unha aldea onde amais de amizades, familiares, campos e natureza en xeral queda a lingua. Todas elas permanecen presentes nas súas lembranzas e no seu día a día, e constitúen parte do seu quefacer cotiá. Delas se vale para inspirarse e escribir contos e poemas cos que soña ser un escritor consagrado en lingua galega.